...เมื่ออ่าน “พิริยะ ไกรฤกษ์ กระแสใหม่ประวัติศาสตร์ศิลปะไทย” แล้ว ก็จะเห็นได้ชัดเจนว่าอาจารย์พิริยะให้ความสำคัญอย่างยิ่งแก่การค้นหาและนำเสนอความรู้ประวัติศาสตร์ศิลปะจากมุมมองใหม่ ซึ่งย่อมจะหลีกเลี่ยงการโต้แย้งหรือถกเถียงกับนักปราชญ์รุ่นใหญ่ไปไม่ได้ การนำเสนอความรู้ใหม่นี้จึงต้องการใจที่เปิดกว้างของนักวิชาการ และต้องการให้ทุกฝ่ายเคารพเสรีภาพทางวิชาการโดยไม่มีอำนาจรัฐหรืออิทธิพลทางสังคมใด ๆ มาปิดกั้น คงไม่ผิดไปจากความเป็นจริงนักหากจะกล่าวว่าในทัศนะของอาจารย์พิริยะนั้น ไม่ว่าผู้สร้างความรู้จะเป็นใครและได้รับความเคารพมากสักเพียงใด ในเชิงวิชาการแล้วย่อมจะต้องถูกตรวจสอบหรือถูกวิพากษ์วิจารณ์ได้เสมอ และเมื่อนักวิชาการคนใดคนหนึ่งได้ค้นพบ “ความจริง” ทางประวัติศาสตร์แล้ว ก็สมควรนำเสนอ “ความจริง” นั้น ๆ ด้วยความซื่อสัตย์และความนับถือตัวเองโดยไม่หวั่นเกรงผลกระทบที่จะตามมา เพื่อจะบรรลุถึงความก้าวหน้าทั้งทางวิชาการและทางสังคม…

(บางส่วนของคำนำเสนอ โดย สายชล สัตยานุรักษ์)